(عکس: استکهلم، 5 آوریل)

روی دوچرخه پشت چراغ قرمز منتظر بودم، پیرمرد چشم آبی که به موازات من با دوچرخه اش ایستاده بود، به من نگاه کرد و به حالت اشاره دستش رو به طرف سرش برد. با خودم گفتم مردم این شهر چقدر مهربون هستن، همه دوست دارن به آدم سلام کنن. منم دستم رو بلند کردم و گفتم "های"
اون دوباره به سرش و این بار با تاکید به کلاه ایمنی اشاره کرد وبه سوئدی گقت چرا کلاه ایمنی نپوشیدی. من منظورش رو فهمیدم و به انگلیسی بهش گفتم "من از کلاه ایمنی خوشم نمی یاد". به انگلیسی و با لحن خیلی آروم و با صدای پیر ستایش برانگیزش گفت:
I have crashed many times, the helmet has saved my life all the times
من در جواب گفتم حتما از فردا می پوشم.

جوانا سر مـتاب از پـند پیران
کـه رای پیر از بـخـت جوان بـه

اولین بار بود که تو مرکز شهر دوچرخه سواری می کردم، قبلش کمی نگران بودم. یه نقشه مخصوص دوچرخه سوارها داشتم که مسیر های دوچرخه رو مشخص کرده بود. از قبل مسیر رو انتخاب کرده بودم، صبح بود و باید می رفتم شرکت استادم. خوشبختانه توی خیابون همه جا علامت های راهنما و جهت خیابون های مهم برای دوچرخه سوارها مشخص شده بود. یه جا مجبور شدم سوال بپرسم. از یه دختر که پیاده از کنار من که با نقشه ایستاده بودم رد شد سوال کردم:
[من] سلام، می شه یه سوال بپرسم، بیمارستان سالگرنسکا کدوم طرفه؟
[دختر با لبخند و کمی تردید] آره... کمی سخته... اون ساختمون سفیده که اونطرف میدونه می بینی؟ اول باید بری اونجا بعد باید بری بالای اون تپه!

و من به خاطر نداشتن آمادگی جسمانی و تمرین کافی، دوچرخه رو تا بالای تپه حمل کردم :)

***

یه چیزی رو مدت هاست دلم می خواد اینجا بنویسم ولی بهانه اش جور نمی شه، به هر حال امروز می گم:
ایستگاه های متروی تهران هم از ایستگاه های متروی پاریس قشنگ تره و هم از استکهلم!