به خاطر همکار بودن با هندی ها شاهد یه ماجرا بودم که کم شباهت به فیلم هندی نداشت.
مادر سونیل در بیمارستانی در زادگاهش پس از یکسال مبارزه با تومور مغزی از دنیا رفت. او باید به شهرش بر می گشت تا به عنوان فرزند ارشد جنازه رو تحویل بگیره و مراسم مذهبی ویژه جسد رو به جا بیارن... اما...
مدتی بود که هندی ها از مدیراشون به خاطر مرخصی گله داشتند. طبق قوانین کارشون اونها باید بعد از هر 6 ماه کار در خارج از کشور، دو هفته مرخصی داشته باشن تا به کشورشون برگردن و اقوام رو بیینند و استراحتی بکنن. به خاطر عدم پرداخت مالیات و عوارض مربوط به شهروندان خارجی در ایران، شرکت موفق نشده بود اجازه خروج برای کارکنانش بگیره و این موضوع طولانی و فرسایشی شده بود، تا اینکه مادر سونیل درگذشت. همه هندی ها دست از کار کشیدن، اونها تهدید کرده بودن که تا وقتی سونیل از فرودگاه به سمت هند پرواز نکنه سر کار بر نمی گردند.
بعد از یک روز اعتصاب هندی ها، نیمه شب با تلفن یکی از مدیرهای هندی از خواب پریدم. از من خواست تا به عنوان کسی که زبون فارسی بلده همراهشون باشم تا کارهای مالیات و عوارض و پلیس رو انجام بدن.
صبح زود راه افتادم تا مسیر طولانی تری رو طی کنم و سر قرار برسم. با وجود اینکه خوب زمانبندی کرده بودم اما توی مترو با تاخیر مواجه شدم و به علت شلوغی نتونستم سوار یه قطار بشم. نیم ساعت عقب افتادم. وقتی از تاکسی پیاده شدم می دویدم تا به ساختمون محل قرار برسم. یه جا توی پیاده رو یه آجر کنده شده بود و به شدت زمین خوردم. خاکی و شرمنده رسیدم تا با سه تا هندی مضطرب دیگه بریم دنبال کارها. اونها برای سونیل بیلیط عصر رو گرفته بودن و می خواستن همه اون کارای اداری تا ظهر انجام بشه، این یعنی یه عالمه استرس.
یه روز نیمه بهاری بود با ابرهای قشنگ و نسیم ملایم و هوای خوب. با وجود تاخیر ها و بلاتکلیفی های دو سه ساعته کارها پیش می رفت و در زمان های انتظار با "آدارش" گفتمان فرهنگی داشتم. آدارش بیچاره که مسوول اداری شرکته همزمان به 5 نفر گزارش می داد که کار در چه مرحله ای یه. وقتی بالاخره پلیس اتباع خارجی آخرین مهر رو زد و برای سونیل تاکسی گرفتیم، پراکاش به من زنگ زد، بهش گفتم اون سوار تاکسی شده و داره می ره فرودگاه و او هم گفت که پس حالا ما می ریم سر کارمون.
در سکانس آخر این فیلم هندی من هم یه خورده قهرمان شده بودم و همه از من تشکر می کردن که اصلن حس خوشایندی نداشتم، قهرمان بودن باید کار سختی باشه :)
***
هندی ها واحد پول ما رو استفاده نمی کنن در عوض به اسکناس هزار تومانی می گن "سبز"، پنج هزار تومن می شه پنج تا سبز.
آدارش گفت زن های ایرانی خیلی زیبا و شیک پوش هستن، فقط گاهی زیاد آرایش می کنند.
در هند رسم بر اینه که همسر آینده شخص رو خونواده معرفی می کنن و شخص در زمان نامزدی فرصت داره که عاشق همسر آینده اش بشه، آدارش معتقده که ازدواج های غیر سنتی بیشتر به طلاق منجر می شه!
مثل اینکه خیلی وقتا دخترها خواستگاری می کنند، "دیپاک" پسر هندی دیگه دو هفته به هند رفت تا چند تا خواستگارش رو ببینه ولی دست آخر هیچکدوم رو نپسندید.
هندی ها بیشتر به منافع فردی خودشون فکر می کنن ولی در کارهای گروهی که منافع مشترک واضحی دارن خوب عمل می کنن.
آدارش با دیدن عکس های "اغتشاشگران را شناسایی کنید" که به طرز چندش آوری روی دیوار اداره مالیات نصب شده بود به من توصیه کرد که فقط به فکر خودم و آینده خودم باشم و دنبال دردسر نرم!
(عکس: قله کیامکی، جلفا، اردیبهشت 1389)
