عکس: سیدنی، بروکلین، دسامبر 2014
با نام و یاد هستی بخش مهربان نوشتن رو از سر می گیرم چون دیگه وبلاگم فیلتر نیست، البته هنوز فیلتره توی ایران اما من از فیلتر ها عبور کردم و اومدم پیش وبلاگم.
امروز پسر قندعسلم دو ماهه شده، صد روز از اومدن ما به سیدنی گذشته و فردا اولین روز شروع به کار من در سرزمین جدیده.
از زمانی که در برابر ایده مهاجرت به استرالیا مقاومت می کردم تا روزی که ویزا اومد و چند هفته بیشتر به تولد فرزندمون باقی نبود صد و هشتاد درجه چرخیدم و امروز خدا رو شکر می کنم که زیر آسمون آبی تری به دنیا آوردمش.
دوری از خونواده و دوستان سخته ولی باز هم خوبه که اینجا به جمع نسبتن بزرگ دوستان دوران دانشگاه پیوستیم و توی این مدت همیشه پشتیبان ما بودن.
کار کردن و بچه داری و خونه داری خیلی با هم سخته ولی امیدوارم بتونم بعضی از تجربه هامو اینجا بنویسم.
